زخمی قسمت چهارم

قسمت چهارم

حالا همه فهمیده بودن که هرکسی یه دردی داره ولی درد بعضیا عجیب دردناکه.

سمانه:#

از این انجمن کوفتی چیزی دست گیرم نمی شد ولی خدایی موتور سواریش حال داد. دلم می خواست برگشتن با عباس باشم ترک موتور. ولی خوب فکر کنم یه ذره شعور داشتم که چیزی بهش نگم.

سوار ون شدیم که برگردیم. عباسم رفت. داستان عجیبی داشت. خیلی عجیب. یعنی زیادی عجیب بود خدایش.

 

روز بعد اتاق سمانه

گیووو گیوووو گیووو

یه نگاه به گوشیم انداختم یه شماره ناشناس که خیلی برام آشنا بود. خیلی که چه عرض کنم زیادی. خود نامردش بود. افشین.

گوشی رو برداشتم و جوابشو دادم

_ سلام سمانه میدونی چیه من ازت معذرت می خوام میشه باز باهم باشیم بخدا من دوست دارم غلط کردم که رفتم.

_ خفففففف شو هیچی نگو. تو منو تا لب مرگ بردی اگه برات مهم بودم همون موقع میومدی بهم یه سر میزدی نه این که نگام نکنی. گمشو دفعه بعد شمارتو روی گوشیم ببینم میدونم چه بلاییی سرت بیارم.

گوشی رو قطع کردم و یه دل سیر اشک ریختم. که ایییییییی خدا چرا من انقدر بدبختم. این احمق فکر کرده با اون همه عوضی بازیی که سر من در اورد می تونه برگرده کور خونده.

بعد از ظهر انجمن اومید

رفتم پیش نوید و قضیه رو باهاش در میون گذاشتم که شاید یه راهی بذاره جلوم چون واقعا داشتم دو دل می شدم.

_ ببین سمانه این راهی که رفتی کلا غلط بوده کاری ندارم چکار کردی ولی اشتباه کردی. حالا پسره رفته دورشو زده دیده بازم کسی مثل تو نیست که هم عاشقش باشه هم پولدار  به خاطر این برگشته. چون اگر دوست داشت حتی یه ذره. دوست داشته باشه نه این که دلسوزی کنه برات نه.  بگه اخ دختره داشت می مرد. نه به خاطر تو تو خودشو به سختی بندازه به خاطر تو خودشو فدا کنه به خاطر تو. وقتی یکی رو دوس داری به خاطرش همه کاری میکنی. مثل تو که از جونت گذشتی. البته شاید مال تو از سر احساسات بود. ولی یه مرد از سر عقل خودشو فدای عشقش میکنه با این که میدونه شاید خیلی چیزاشو از دست بده ولی برای داشتن اون یه نفر همه چیزشو میده. حالا افشین چقدر واسه تو فدا کاری کرد.

_ هیچی، هیچی

_ پس دلتو اصلا بهش خوش نکن. اونی که دوست داره یه بار یه جوری میاد سراغت که خودتم نفهمی از کجا اومده. مغرور باش خودتو بالا بگیر پسرا بیشتر دنبال دخترای دست نیافتنین. حالا این چیزی بود که به ذهن من میرسید تا برات بگم. همین.

_ خیلی ممنون فقط دلم می خواست آرامش بگیرم

آخر شب همون اتاق تاریک

دوباره گوشیم زنگ خورد. بازم خود بی شرفش بود. جواب ندادم. پیام داد.

_ سلام

_ مرض مگه نگفتم زنگ نزن

_ اوه چه خشن

_ خفه شو

_ یادته چه عکسای قشنگی با هم داشتیم. چه عکسای نایسی برام می فرستادی. اونا هنوز دست منه ها. پس مثل یه دختر خوب برگرد نزار کار به جای باریک برسه.

_ برو  بمیر عوضی.

دیگه جوابشو ندادم هرچی فرستاد هرچی گفت جوابشو ندادم. می دونستم چه غلطی کردم چه عکسا و فیلمایی دستش دارم. پس وضعیت خطر ناکی بود و این فکر و خیال و این عذاب بود که خواب از چشمام برده بود.

زخمی قسمت 3

زخمی قسمت سوم

جمع یکی یکی خودشان را معرفی کردند.

تا نوبت به سمانه رسید.عباس خوب گوش می داد و می نوشت. این کارها برای همه عجیب بود. چه نوشتی دارد مگر این حرف ها.

عباس_ خوب جالب بود بلاخره هر کسی یه جوریه دیگه. اما من. بگم براتون یا می خواید برگردیم.

جمع یک نگاهی به هم انداختند و : بگو مشتاقیم

_ برمیگرده به حدود 6 سال پیش. یعنی اول اول داستان. من یه پسر شر خلاف بودم. تک محل. از اونایی که هرجا بره شر و شورم با خودش می بره. از پول و مال چیزی کم نداشتم. از دخترم چیزی کم نبود. به خاطر پولم خیلیا بودن که برام جون بدن. ولی اونی که من می خواستم نبود. یه مدتی افتادم زندان.

یکی از جمع پرسید: به چه جرمی

_ بماند. به یه جرمی. تومدت زندان با یه پیر مردی آشنا شدم که به خاطر چند ملیون گیر بود. خدا میدونه که چقدر مرد خوبی بود. به بابام زنگ زدم تا بدهیش رو بده و آزاد بشه. همونم شد. آزادش کردن. بهش قول دادم بیام بیرون سمت خلاف نرم. خلاصه توی سه مال خیلی جور شدیم باهم بعد رفتن حاجی منم یه چهار ماهی بودم تو حبس ولی خوب بهمون سر میزدن تا آزاد شدیم.

رفتم بیرون بعد یع مدتی سراغ آدرسش رو گرفتم و پیداش کردم اون موقع نوزده سالم بود. خلاصه به خونه که رسیدم و دخترشو دیدم چشمم دخترشو گرفت. خودم جلو چشمش خوب کردم. یعنی به خاطر اون خودمو خوب کردم. شد یه دسته گل آقا. اما قضیه این بود که دختر قصه ما هم نشون کرده داره همین که هیچ علاقه ای به ما نداره. داستان رو کوتاه کنم. حاجی مرد. من موندم و مادر و دختر. بعد یه مدت رفتم خواستگاری ولی خوب گفتم که نشون داشت. عشق دیگه کسی وا نمیده حالا چه پول و ثروت باشه چه مقام و منسب.

منم قاطی کردم و رفتم سراغ پسره ببینم این کیه که از من سر تره و دل این دخترو برده.

دیدمش از همه نظر سر بود. دیدمش لبم باز نشد. اصلا. همه جوره خوب بود. نه از این پسر مثبت بی جنما نه از این خوبای خاکیش. قولی ازش گرفتم. گفتم زنت بشه بخدا کاری باش ندارم ولی خدای نکرده بفهمم زندگی داره بهش سخت میگذره روزگارتو سیاه می کنم. چند وقت یه بار پیگر بودم. تا این که پسره رفت. نه از اون رفتنا ها نه از اون خوباش. بنده خدا نظامی بود. ماموریت خارج از کشور  بود که شهیدش کردن. جنازشم نیومد. منم بعد یک سال  رفتم سراغ دختره. گفتم می خوامت. شرط گذاشت. بشم محمد براش. گفت باشه البته با کلی اصرار. گفت تو باش ولی مثل محمد باش. خلاصه از این بپرس از اون بپرس که محمد کی بود چی بود. فهمیدم خیلی پاک بود. بخواستم مثل اون باشم باید کلا می کوبیدم از نو می ساختم.

_ کوبیدی

کوبیدم اونم چه کوبیدنی. خلاصه اخلاقم شد مثل این بچه های خاکی ولی خوب حرف زدنم چیزی نشد که اون می خواست. خلاصه مام یه سری رفتیم پلو داعش یه یادگاری ازشون گرفتیم رو صورتمون و برگشتیم. بعد قرار شد دیگه عروسی کنیم یه چند وقتی از عقدمون می گذشت. حاج خانوم ما خیلی محمد رو دوس داشت دلش با ما نبود. یعنی پیش اون خدا بیامرز گیر کرده بود.

اونم عمرشو داد به شما.

آه همه بلند شده. همه کپ کردن. همه حاج و واج مونده بودن خوب چرا چی شد.

_چی شد چرا؟...

حاج خانوم ما از داغ رفت از داغ دل محمد. شنیدید مگین عشقم تو نباشی می میرم من اینو دیدم دیدم وقتی همه کسش رفت اونم رفت. یک سال و چهار ماه بعد عزیزدلش رفت.  اها الان می گید من کجام شبیه شماست من که خودکشی نکردم. نه من خودکشی نکردم. من رفتم که بکشنم. 17 ماه بکوب تو جبهه بودم بدون این که یه روز برگردم خونه به اومید این که خدا جونمو بگیره ولی دیدم هنوز مونده لایق شهادت بشم.تو این چند ماه یادگاری زیاد برام موند. خلاصه سه سالی گذشت که خودمو پیدا کنم و  بدونم کیم چیم. الانم خدمت شما دوستان. من اومدم بگم دنیا دو روزه ولی این دو روز رو تو شروع نمی کنی که تمومش کنی پس مرد باش تا آخرش برو نذار زندگی برات جهنم شه. چون زندگی که جهنم باشه آخرتشم جهنمه

داستان زخمی قسمت دوم

قسمت دوم

آهنگ ملایم ماشین گوش همه رو نوازش می کرد. اما با این وجود همه پکر و تو فکر بودن. شاید تنها کسی که لبخندی داشت نوید بود. بدون توجه به اهنگ به صدای هندزفری هایش گوش میداد. شمانه به او خیره بود که چرا باوجود آهنگی به این قشنگی او چیز دیگری گوش می دهد. بی اراده دستش به سمت گوش های نوید دراز کرد تا بفهمد چیزی که او می شنود چیست.

که نوید از جایش پرید.

_ رسیدیم بپرید پایین بچه ها.

همین باعث شد سمانه دستش را جمع کند و بی خیال گوش های او شود.

جای باصفایی بود. پر از دار و درخت. درخت هایی که برگ ریزانشان بود. صدای آب روان و خش خش برگ ها زمینه ای دلنشین به فضا میداد. انگار در یک بهشت نارنجی پا گذاشته باشی. زیر پا صدای خورد شدن برگ های ترد می آمد و در فضا صدای آرام بخش آب. انگار اینجا را ساخته بودند که انسان آرامش را پیدا کند.

کم کم زیلو را پهن کردند و بسات جوجه را راه انداختند. آرام آرام سکوت به خنده تبیدل شد و خنده به قه قه. کسی نمی توانست خنده خود را کنترل کند. وقتی نوید لب به خنده باز می کرد. انگار او را برای خنداندن دیگران ساخته بودند.

بوی جوجه کباب مشام همه را نوازش می داد. ولی همچنان سمانه در لاکش فرو رفته بود. انگار به این زوی ها قصد بیرون آمدن را نداشت.

نوید رو به سمانه کرد

_ سمانه بیا یه لقمه بزن خیلی خوشمزه شده ها

سمانه بعد از مکثی کوتا

_ نه ممنون میل ندارم.

نوید باز اسرار کرد و سمانه هر باز درخواستش را رد کرد. انگار این بشر دست بردار نبود.

_ عجب سیریشه چرا ولکن نی نمی خورم یعنی نمی خورم دیگه

نوید دوباره اسرار کرد. و سمانه مجبور شد به جای یک لقمه چند لقمه ای را لب بزند. انگار از آنچزی که فکر می کرد خوشمزه تر بود.

در این آرامش نهار خودن حس خوبی داشت. حسن لذت آرامش و خنده. دیگر کسی پکر نبود الا

گوووووووووووو

گووو گووووووو

کل آرامش محیط بهم خود. انگار یکی با پاکن نقاشی به آن زیبایی را پاک کرد.

همه نگاه ها به سمت صدا پیچید. یک موتوری که با سرعت به سمتشان می آمد.

سمانه از جایش بلند شد. خیره به موتور و موتور سوار. یاد زمانی افتاد که با افشین موتور سواری می کرد. چقدر آن روز ها خوش بود.

پشت سر سمانه بقیه هم به پاشدند.

انگار که غریبه نیست. چون نوید با لبخند نگاهش می کرد.

موتور سوار آرام کنار ون ایستاد. کلاه کاسکت مشکی اش را از سر دراورد. و موتور را خاموش کرد. موتور قشنگی بود. نامش را نمی دانم فقط میدانم قیمتش زیاد می شد.

موتور سواره با موهای مشکی و صورتی تیره جمع را نشانه گرفت و آرام قدم برداشت. از دور می خندید انگار به رفقایش نزدیک می شود.

سمانه هم رهسپار شد. بدون آن که بداند چه می کند. قدم ها پشت قدم ها. فاصله کم و کمتر می شد. تا فضای میان این دو نفر به یک متر رسید. سمانه دستش را به سمت موتور سوار گرفت و لب باز کرد.

_میشه سویچش رو بدی یه دوری بزنم.

سمانه محو موتور بود. خیلی وقت بود پشت موتور ننشسته بود. و همین دلش بیشتر آب می کرد.

موتور سوار سویچ را در دست سمانه گذاشت و بدون این که بداند او کیست یا اصلا موتور سواری بلد است.

_ بیا این سویچ فقط حواست باشه دندش برعکس.

_  خودم بلدم

سمانه کلاه را به سر کرد و راه افتاد بدون این که فکر کند او دختر است. با موهایش را نوازش میداد. بعد از مدت ها لبخند بر چهره اش نشست. حتی فکرش را هم نمی کرد. یک موتور سواری انقدر جلا به جانش بدهد. موتور سواریی که یادگرفتنش یادگاری افشین بود.

موتور سوار به جمع رسید و بی مقدمه نوید را در آغوش گرفت.

همه مبحوت که الان چه شد. چرا سمانه موتور را گرفت و رفت حالا چرا انقدر با نوید جور است.

_ سلام عباس جان منتظرت بودم داداش.

_ قربونت عزیز دل.

_ بفرما نهار

_ به چه جوجه ای هم زدید.

_ سلام رفقا خوبید

جمع با یک سلام جواش را داد

عباس جوجه را خورد و تشکری از عواملش کرد. انگار از قحطی برگشته باشد. لقمه هایش را پهاوانانه بر می داشت.

خورد خوراکشان که تمام شد. صدای موتور برگشت. سمانه آرام و خندان آمد و سویچ را تحویل عباس داد.

وقتی همه آرام گرفتند عباس لب گشود.

سلام من عباسم، عباس نی فروش.

همه محو عباس بودند. اسم برازنده اش  بود. مثل عباس قد بلند و رشید بود سمانه تازه چشم باز کرده بود انگار قبل از این فقط موتور را می دید ولی الان که دقت می کرد. مردی قدبلند و چهارشانه. چشم و ابرویی مشکی برعکس سمانه که موهایش بور بود. باز هم دقت کرد. ته ریشی که باز بر جذابیتش اضافه می کرد. و زخم عمیقی که او را هر بار نسبت به قبل ترسناک تر نشان می داد.

_ نمی خواید خودتون رو معرفی کنید

داستان زخمی قسمت اول

زخمی قسمت اول.

 

 

دو هفته ای میشه که این حال رو دارم.

تو این دوهفته سه بار خودکشی نامفق داشتم با کلی زخم روی بدنم. فقط منتظرم یه فرصت پیش بیاد و برم تو حموم شروع کنم تیغ زدن. دلم نمی خواد زنده باشم. زندگیم پوچ بیهودست.

اصلا راست میگن دخترا نمی فهمن. اره ما دخترا نفهمیم اگه نفهم نبویدم با دوتا عاشقتم و دوست دارم این پسرا دلمون ضعف نمی رفت.

حدود شش ماه پیش با افشین آشنا شدم. پسری که فکر می کردم بهتر از اون توی این دونیا نیست. ولی الان، الان نیست. الان فهمیدم همه پسرا مثل همن همه عوضین. همشون. کسی که فدات بشم و دوست دارم و عاشقتم از زبونش نمی افتاد یهو بهم گفت دیگه نمی تونه باشه.

ولم کرد. ولم کرد و رفت.

اصلا حال ندارم دیگه مدرسه برم. مدرسه عذابم میده. هرجا میرم پره خاطرات من با اونه. پسرا کفتارهایین که فقط به خاطر هوسشون میان دنبال ما دخترا. ما هم با دوتا عزیزم و دوست دارم خر میشیم و هرجا می خوان باشون میریم.

دیگه دلم نمی خواد نفس بکشم. در حموم رو قفل کردم. رگمو میزنم تا انقدر خون ازم بره که دیگه روحم تو این قفس نمونه.

تیغ رو برداشتم. دستم توی دوهفته آب شده بود. چیزی به جز استخون و کمی خون نمونده بوئ. باتموم توانم تیغ رو فشار دادم روی دستام که دیگه خونی تو بدنم نمون.

نفهمیدم چی شد ولی وقتی چشم باز کردم تو بیمارستان بودم. این چارمین بار بود که خودکشی می کرد.

مامانم رو می دیدم که بالای سرم داشت با تلفن حرف میزد. وقتی دقت کردم. اره افشین بود. مامانم التماسش می کرد که برگرده. برگرده و حالمو عوض کنه. ولی این دیگه حالمو خوب نمی کرد. دیگه اون علاقه قبلب برنمی گشت. تازه اگر هم من بی خیال می شدم می دونستم اون برنمی گشت چون دیگه ولم کرده. الان با یکی دیگه می خوابه.

بعد بیست روز از اون قضیه رفتم مدرسه. دیگه اون سمانه قبلی نبودم. دیگه موهام بلند نبود. دیگه دستام ظریف نبود. دیگه اون دختر سال آخر دبیرستان نبودم. اون دختر شاد شنگون. حالا شده بودم یه افسرده. یه مریض. یکی که زندگی براش بی مفهومه.

وقتی تو کلاس سر لخت می شدم. همه نگاه به موای نامنظمم می کردن که چقدر کوتاه شده. اندازه پسرایی که میرن سربازی. حتی بهترین رفقام دیگه سختشون بود با من حرف بزنن. کارم شده بود رپ گوش دادن. و یه تیغ بردارم و بازومو زخم کنم. زخم کنم که دیگه یادم نره. یادم نره که به هیچ پسری اعتماد نکنم.

مادرم می دید که تنها دخترش داره جلوش آب میشه. تصمیم گرفت که بریم پیش روانشاس تا یه فکری کنه برام. ولی من مخالفت می کردم. زیر بار نمی رفتم. دلم نمی خواست بشنیم و به حرفای یکی که پول میگیره حامو خوب کنه گوش کنم.

اخرش زور بر اراده من پیروز شد. هع رفتم. اونم چه روانشناسی. حرفای مامانم تاثیر گذارتر بود تا اون دکتر.

فرداش مامان گفت بریم یه جای دیگه یه انجمن امید بخشی که شاید بهتر شم. مثل این که ادرس اینجا رو از یکی رفقاش گرفته بود. اینجوری شد که من الان اینجام و به حرفای مثلا امید بخش شما گوش میدم.

انجمن گفت و گو درمانی اومید.

= یه کلاس 30 یا 40 متری که مثل تمام کلاس های درس یه تخته داشت کلی صندلی تک نفره. سمانه هم یکی از کسایی بود که مثل دانش آموزا نشسته بود روی صندلی و کنار تخت مرد جوانی که داشت حرف می زد.

مرد جوان : ممنون سمانه از این که برامون صحبت کردی. من نیومدم اینجا که حالتون رو خوب کنم. اودم که خودتون حال خودتون رو خوب کنید. خب من نویدم. نوید کریمی. قرار که اینجا با هم صحبت کنیم.

الام با خودتون این دیگه چه آأم دیونه ایه که اومده مارو خوب کنه. نه منم مثل شما بودم.

فکر کنم رکورد من از همتون بیشتر باشه.. با رکورد 12 بار خودکشی نامفق و نیمه مفق. فکر نمی کنم بیشتر از 7یا 8 بار توی این جمع باشه.

من 24 سالمه از شماها چهارسالی بزرگترم. حدود دوسال پیش همچین بلایی سرم اومد.

نه این که یه رفی تلگرامی رو از دست بدم نه. من همه چیزمو از دست دادم. این حلقه ای که توی دستمه مال چهار سال پیشه. زمانی که عقد کردم. یه هفته به عروسیمون مونده بود که از پیشم رفت.

از میون تمام حمع آهی بلند شده بودن. که وضع نوید از همه بدتره. کسی بدتر از نوید تو جمع نبود. حتی سمانه ای که احساس بدبخترین رو می کرد جلوی نوید کم اورد.

نو سری تکان داد و به حرفزدنش ادامه داد: وقتی طبق عادت هر هفته رفتیم کوه. پاش لیز خورد. از ارتفاع 9 متری سقوط کرد. و..

اشکای نوید حال خراب جمع را خراب تر کرد. همه غم وقصه هایشان را فراموش کردند. همه درگیر غم نوید بودند.

نوید بغض کرد. و با بغض گفت: بعد از اون من بارها سعی کنم ولی نشد. این عاملش نبودم که الان زندم. خدای بالا سرم امید زندگی دوباره رو بهم داد.

 

همه کنکاو بودند که ادمه داستان نوید رو بشنون.

اما نوید در حالی که بغضش رو می خورد بازگو کرد:من قصد ندارم تو همین یه روز تمام ماجرا رو براتون بگم. فعلا باید بریم یکم بگردیم.

یکی جمع بلند شد و پرسید. کجا می خوایم بریم

حالا یه جایی میریم که خوش بگذره. ون انجمن رو میگیریم و میزنیم به جاده.

جمع 9 نفره سوار ون شدند. درحالی که جایی برای سمانه نمانده بود مجبور شد کنار دست نوید بشید. کنار رانند. نوید رانندگی می کرد و از بلندگوهای ون صدای آهنگی ملایمی پخش می شد.

-----------------------